၂၅-၇-၂၀၁၀ ေန႔ မနက္ ၇-၃၀ ေလာက္အိမ္ကေန စထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကမ္းနားမွာ႐ွိတဲ့ အသုပ္ဆိုင္မွာ နန္းႀကီးသုပ္၀င္စားၾကၿပီး ဆက္ထြက္လာပါတယ္။ ဧရာ၀တီတံတား(မေကြး) ကိုကူးအၿပီး လမ္းကဆိုင္းပုဒ္မွာ မင္းဘူးသို႔ ၃ မိုင္၊ ေက်ာင္းေတာ္ရာသို႔ ၁၇ မိုင္ လို႔ေတြ႔ရပါတယ္။ တံတားကူးလိုက္ရင္ မင္းဘူးကို ေရာက္တယ္လို႔ အမ်ားကသိထားၾကတာပါ။ မင္းဘူးကိုတန္းမေရာက္ပါဘူး။ ေထာက္႐ွာပင္ကို ေရာက္ပါတယ္။ မင္းဘူးမွာ ေကာ္ဖီေသာက္ၾကမယ္လို႔ မူလကသတ္မွတ္ထားေပမယ့္ သမီးငယ္ေလး အိပ္ေနတာေၾကာင့္ မေသာက္ၾကေတာ့ဘဲ ဆက္ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
လမ္းမွာနားေနတုန္း႐ိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။
စလင္းၿမိဳ႕ကိုျဖတ္အၿပီး တံတားတစ္ခုကို ျဖတ္ရပါတယ္။ တံတားကေတာ္ေတာ္ေလးနေနပါၿပီ။ က်ဥ္းလည္း က်ဥ္းေနပါၿပီ။ ဒီဖက္က ဆိုင္ကယ္တစ္စီး ျဖစ္လာရင္ ဟိုဖက္က ကားလာလို႔မရပါဘူး။ ဆိုင္ကယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၂စီး parallel သြားလို႔ရပါတယ္။ ပ်ဥ္ေခ်ာင္းေတြ တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔တစ္ေခ်ာင္း မထိတထိေတြဆိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္ စီးရတာ သိပ္အဆင္မေျပလွပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေျခေထာက္ေထာက္ရင္း စီးခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ထြက္လာခဲ့တာ ေက်ာင္းေတာ္ရာဖက္ကိုသြားတဲ့လမ္း နဲ႔ ပြင့္ျဖဴၿမိဳ႕ကိုသြားတဲ့လမ္း ဆံုရာ လယ္ကိုင္း႐ြာ ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကဆိုင္းပုဒ္အရ လယ္ကိုင္းအထိ ၁၆ မိုင္ ႐ွိတယ္လို႔ဆိုၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ရာ ေရာက္ ဖို႔ ေနာက္ထပ္ ၄ မိုင္ လိုေသးတယ္ ဆိုပါတယ္။
၁၀-၀၀ နာရီေလာက္မွာ ေက်ာင္းေတာ္ရာသို႔ ေရာက္ပါတယ္။ ၂ နာရီေလာက္ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းခဲ့ရလို႔ လူလည္းေတာ္ေတာ္ ပန္းေနပါၿပီ။ လမ္းေတြကလည္း သိပ္ေကာင္းလွတယ္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါနဲ႔ပဲ နားစရာ ဇရပ္႐ွာ ေျခပစ္လက္ပစ္နားေနမိပါတယ္။ သမီးႀကီးတို႔ကေတာ့ ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႔ ဟိုဟာ႐ိုက္လုိက္ ဒီဟာ႐ိုက္လုိက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနပါၿပီ။ သမီးေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးလည္း ဘုရားဖူး၊ ဟိုဟာ၀ယ္ ဒီဟာ၀ယ္ လုပ္ေနၾကေတာ့ က်န္ခဲ့တဲ့ပစၥည္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကပဲေစာင့္ေပးေနပါတယ္။ ၁၁-၃၀ ေလာက္ သူတို႔ဇရပ္ျပန္ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဇရပ္ေပၚကဆင္း ရင္ျပင္ေပၚကိုပတ္ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ရင္ျပင္ေတာ္ကို စပတ္လွ်င္ပတ္ျခင္းပဲ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္႐ွိမယ့္ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ အနားကို အေျပးေလးေရာက္လာၿပီး ရဟႏၱာေၾကးရုပ္တုကဘယ္မွာ႐ွိတယ္၊ ေမႊးတဲ့ နံ႔သာပင္ ကဘယ္မွာေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က လိုက္လာပါတယ္။ သူမရဲ႕ေျပာၾကားခ်က္အရ
ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ ဒီေနရာကိုေရာက္စဥ္ စႏၷကူးေက်ာင္းေတာ္မွာ သတင္းသုဥ္းတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္တို႔ ျပန္ၾကြအၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ ရဟႏၱာအ႐ွင္ျမတ္က စႏၷကူးသားက လက္ေလးသစ္ကို အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္တယ္။ ေႏွာင္းလူေတြ ေလာဘေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တယ္လို႔ ေတြးဆၿပီး စႏၷကူး ေက်ာင္းေတာ္ကို အဓိဌာန္နဲ႔ ကြယ္ေပ်ာက္ေစခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕အရာပဲ က်န္ခဲ့လို႔ ေက်ာင္းေတာ္ရာလို႔ အမည္တြင္ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။
ေနာက္စႏၷကူးပင္စိုက္ရင္ တစ္ပင္တည္းစိုက္လို႔ မ႐ွင္ေၾကာင္း တမာပင္ ဒါမွမဟုတ္ မဲဇလီပင္နဲ႔ တဲြစိုက္ရ ေၾကာင္း စႏၷကူးပင္ ခါးလယ္ေလာက္ေရာက္မွ တြဲစိုက္ထားတဲ့အပင္ကို မထားလိုက ခုတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ေနာက္စႏၷကူးပင္က လူခုတ္ရင္မေမႊးေၾကာင္း သဘာ၀အတိုင္း ၿပိဳလဲေသမွ ေမႊးေၾကာင္း (လူသတ္ရင္မေမႊးဘူး၊ နတ္သတ္မွေမႊးေၾကာင္း) ဆိုပါတယ္။ စႏၷကူးနံ႔သာပင္ စိုက္ခင္းမ်ား အတြင္း ေမႊးေနတဲ့အပင္ ေလာေလာဆယ္ တစ္ပင္သာ႐ွိေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး အဲဒီအပင္ကို လိုက္ျပပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေမႊးမၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ သမီးႀကီးကေတာ့ ေမႊးၾကည့္ၿပီး ေမႊးလိုက္တာလို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မွ်ားထိုးျပထားတဲ့အပင္ပါ။ စိုက္ကြက္ (၅) မွာ႐ွိပါတယ္။ ေနာက္ ကေလးမေလးက စႏၷကူးေစ့ ၂၁ ေစ့ ေဆာင္ရင္ လာဘ္ေကာင္ေၾကာင္း၊ ဘာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ညာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပၿပီး စႏၷကူေစ့မ်ားေကာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးပါတယ္။ ၂၁ ေစ့ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ ၀ါေတာ္ ၂၁ မွာ ေက်ာင္ေတာ္ရာကို ေရာက္ခဲ့တာေၾကာင့္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ရဲ႕ ေၾကးသြန္း႐ုပ္ပြားေတာ္ကို လိုက္ျပပါတယ္။
ေၾကးသြန္း႐ုပ္ပြားေတာ္ထားရာ စံေက်ာင္ေတာ္ေ႐ွ႕က သဘာ၀အတိုင္း ေရစိမ့္ထြက္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာ ကိုလည္း ျပပါတယ္။
ေက်ာင္ေတာ္ရာက ဘုရားဖူးငါးႀကီးေတြ အေၾကာင္းကေတာ့ အားလံုးသိၾကၿပီးသားပါ။ ေက်ာင္းေတာ္ရာဆို ငါးေတြနဲ႔တြဲသိေလ့႐ွိပါတယ္။ ဘုရားဖူးငါးႀကီးေတြရဲ႕ပံုေတြကို ဓါတ္ပံုေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးၾကၿပီးျဖစ္မွာပါ။ အရပ္ထဲမွာ အမ်ားစုေျပာၾကတာကေတာ့ ငါးေတြမလာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ လာေတာ့လာတယ္။ သံုး ေလး ေကာင္ေလာက္ပဲလာေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ မနက္အေစာႀကီး ၃ နာရီ ၄ နာရီေလာက္ ထ ငါးစာေကၽြးမွ ေတြ႕ရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔ဆို ငါးေကၽြးဆိပ္ကေန စက္ေလွငါးစီးေလာက္က ငါးသြားႀကိဳတယ္ဆိုၿပီး သြားေလ့႐ွိပါတယ္။ ပရိတ္႐ြတ္ၿပီးသြားၾကတာပါ။ မုန္းေခ်ာင္းအတိုင္း ဧရာ၀တီနဲ႔ မုန္းေခ်ာင္းဆံုတဲ့ေနရာထိ သြားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ တစ္နာရီခဲြ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာမွ ျပန္ေရာက္ၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔မွာ ငါးေကၽြးဆိပ္ကိုေရာက္ဖူးေတာ့ အဲဒီျမင္ကြင္း ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးပါတယ္။
ငါးမလာတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အရပ္ထဲမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကတာေတြ႐ွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးသေလာက္ ျပန္ေရးပါ့မယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကေျပာတာက ငါးေတြအျပန္မွာ ပိုက္ေထာင္ဖမ္းတာေၾကာင့္ လို႔ဆိုပါတယ္။ အားလံုး သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ။ တိရိစာၦန္ေတြက ရာသီကိုမွတ္ၿပီး အခ်ိန္နဲ႔လုပ္ၾကတဲ့ကိစၥေတြမွာ တိက်ေလ့႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ျပန္တဲ့အခ်ိန္မွတ္ၿပီး ပိုက္ေထာင္တယ္ဆိုပါတယ္။
ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ငါးေတြက ျပန္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ျပန္ေတာ့မယ္။ ငါးေတြကိုျပခ်င္လို႔ မျပန္ႏိုင္ေအာင္ ပိုက္နဲ႔တားၾကလို႔ လို႔လည္း ေျပာၾကတာ ႐ွိပါတယ္။
ေနာက္ၾကားဖူးတာတစ္ခုကေတာ့ အီေကာ္ေလာ္ဂ်ီေျပာင္းသြားလို႔ မလာတာလို႔ဆိုပါတယ္။ ေခ်ာင္းေတြကို ပိတ္ၿပီး ဆည္ေတြေဆာက္ေတာ့ မူလေခ်ာင္းေရထဲမွာပါတဲ့ ဓါတ္ေတြ၊ အစားအစာေတြ ေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္၊ ေနာက္ငါးေတြက ငါးေကၽြးဆိပ္မွာ သဲေတြ ႐ႊံေတြကို သူတို႔ဗိုက္ေတြနဲ႔ ပြတ္တိုက္ၿပီး ကမ္းစပ္ထိလာေလ့ ႐ွိတယ္။ ငါးေကၽြးဆိပ္ကို သမံတလင္းခင္းလိုက္ေတာ့ သူတို႔ဗိုက္ေတြပြန္းၿပီး နာႏိုင္တယ္။ သူတို႔သဘာ၀ သူတို႔ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေနခ်င္တဲ့ ပံုစံေတြေျပာင္းလဲမႈေၾကာင့္ လို႔ေျပာျပပါတယ္။
ဘယ္အခ်က္ေတြေၾကာင့္ ငါးေတြ အရင္လိုမလာတာဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ တိတိက်က် ေရးသားခ်က္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႕ဖူး ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ အရင္ကလိုေတာ့ မလာေတာ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုက္ေျပာျပတဲ့ ကေလးမေလးကေတာ့ မလာေတာ့ဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာပါဘူး။ သံုးေလးေကာင္ပဲ လာတယ္။ ဒါေတာင္ မနက္အေစာႀကီး ထေကၽြးမွ ေတြ႕မယ္လို႔ဆိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘုရားဖူး၊ ၾကည့္သင့္ၾကည့္ထိုက္တာေတြၾကည့္ သိခ်င္တာေတြေမးၿပီးသကာလ ကေလးမေလးကို မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး ဇရပ္ဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးက ျပန္ရေအာင္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ ေန႔လည္ ၁နာရီခဲြေလာက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ နားနားေနေနေမာင္းလာခဲ့ရာ မေကြးသို႔ ညေန ၃ နာရီေလာက္မွာ ျပန္ေရာက္ပါတယ္ဗ်ာ။
လမ္းမွာနားရင္းနဲ႔ ဇရပ္နားက ေရအိုးစဥ္ကိုသမီးႀကီးကၾကည့္ၿပီး ေဖေဖနဲ႔အသက္ အတူတူပဲလို႔ ဆိုၿပီးသကာလ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ယူလာတာပါ။
